Foto: Roel Brekelmans

Anna Hoetjes is gefascineerd door de wisselwerking tussen technologie en fantasie. Haar werk speelt zich af op het snijvlak van wetenschap, kunst en speculatieve fictie, met speciale aandacht voor de vaak onderbelichte positie van vrouwen in de wetenschappelijke geschiedenis. Ze deed onlangs een research-residentie van drie maanden op het hoofdkwartier van de European Space Agency, en reflecteerde onder meer op het idee van zuiver objectieve wetenschap en de weergave van wat we niet kunnen zien.

Foto: Tirza Lempers

De tekeningen van Hedy Tjin zijn te zien in musea, galleries, in boeken voor kinderen en volwassenen en op muren in de openbare ruimte. Haar kleurrijke en toegankelijke beeldtaal biedt kijkers een soepele ingang in maatschappelijke onderwerpen die soms complex of pijnlijk zijn, zoals sikkelcelziekte of de verbondenheid van de stad Groningen met het slavernijverleden.

Foto: Tessa Wiegerinck

De wandwerken en sculpturen van Maaike Kramer zijn ofwel opgetrokken uit beton, of ze refereren aan beton. Het zijn objecten die zowel monumentaal als kwetsbaar ogen, met een huid vol vouwen, verschillende grijstinten en getekende schetsen - waardoor hun constructie en onaffe karakter wordt benadrukt. Deze betonnen beelden zijn voor Maaike een monument voor het idee dat zelfs de meest stellig gebrachte waarheid een constructie is, en daarmee niet absoluut of onveranderlijk.

Foto: Aad Hoogendoorn

De beelden die Florentijn Hofman in de publieke ruimte plaatst zijn van overdonderende schaal. Een luierend aardvarken van dertig meter lang, een reuzenpanda van 26,5 meter die een selfie neemt, of zijn meest bekende: de gele badeend die hij in verschillende variaties - tot wel dertig meter hoog - over de hele wereld voor kusten liet dobberen. Vaak zijn het dierenfiguren en zien ze er schattig uit, maar wie beter kijkt of voelt, merkt dat er meer aan de hand is.

Foto: Erik Smits

Yasser Ballemans is geïnteresseerd in de rol van kunst bij rituelen, zoals carnaval of het samenkomen bij een vuur. Hij probeert met de beeldtaal en elementen van bestaande rituelen, nieuwe te creëren, die passen bij deze tijd. Daarbij is samenwerking en het hebben van maatschappelijk effect van groot belang, als tegenwicht tegen het naar zijn smaak te dominante idee van de autonome kunstenaar die claimt zich niet tot de maatschappij te verhouden.

Foto: Marco Duyvendijk

Lana Mesić probeert in haar fotografisch werk het onzichtbare weer te geven. Door op zoek te gaan naar wat mensen onder het goddelijke verstaan bijvoorbeeld, of naar hoe vergiffenis eruitziet in een ontmoeting tussen betrokken van de Rwandese genocide in 1994. En ook, in eerste instantie zeer tegen haar eigen zin, naar uitingen van haar eigen Kroatische identiteit, die ze volgens de wet gezien heeft ingeruild voor de Nederlandse.

Sjoerd Martens is gefascineerd door de sporen die we als mens achterlaten. Hij legt ze vast en geeft ze een podium, soms door ze te presenteren als documentaire foto, maar soms ook als fotocollage, animatie of videowerk.

Foto door: Fotobureau Roel Dijkstra - Dennis Wisse

Voor het fotoproject, het boek en de documentaire The Life of Fathers volgde Marwan Magroun alleenstaande vaders van kleur. Enerzijds om te laten zien hoeveel van hen niet voldoen aan het stereotype van onverantwoordelijke, afwezige vader, anderzijds om te verkennen hoe het vaderschap eruit kan zien dat Marwan zelf niet had in belangrijke delen van zijn jeugd. In zijn komende documentaire verkent hij hoe je als man van kleur je mannelijkheid vormgeeft, terwijl je aan de ene kant aangesproken als minderheid in de maatschappij je plek probeert te verwerven, en je aan de andere kant aangesproken als man in relatie tot vrouwen wordt gevraagd minder ruimte in te nemen.

Sipke Huismans maakt aquarellen die de speelsheid van een kindertekening hebben, vaardig maar zonder pretentie gemaakt. En ook in twintig jarig directeurschap van de Enschedese kunstacademie AKI wilde hij een klimaat scheppen waarin bescheidenheid voorop stond, en docenten een student niet drillen op basis van verheven kunstregels, maar hun eigenheid tot wasdom laten komen.

Lisa Ijeoma maakt textielwerken: handgeweven stukken of patchworks, stukken stof in figuren geknipt en over elkaar heen genaaid, waardoor er scènes en landschappen ontstaan. De werken hebben een relatie met zowel haar persoonlijke leven als grote maatschappelijke thema’s: politiegeweld tegen mensen van kleur, de blik op een lichaam van kleur of het omgaan met trauma’s - zowel degene die op persoonlijk vlak voorkomen, als die op maatschappelijk niveau van generatie op generatie effect hebben.

Felix de Rooy heeft sinds het midden van de jaren ‘60 gewerkt aan een veelzijdig oeuvre van theatervoorstellingen, films, gedichten en opiniestukken, beeldende kunst in talloze verschijningsvormen en door hem gecureerde tentoonstellingen, zoals Wit over Zwart in 1989 in het Tropenmuseum. Felix ontving in 2017 de Black Achievement Award, en het Stedelijk Museum laat in 2023 een overzicht van zijn werk zien. Vanuit het Opera Forward Festival praat operaregisseur Sjaron Minailo over de studenten die hij begeleidt bij hun eerste opera in de OFF Labs, en contextprogrammeur Ted Tettero vertelt welke (gratis) activiteiten er zijn de komende dagen.

Foto: Nikola Lamburov

Isabelle Andriessen maakt sculpturen die aan een makkelijke omschrijving ontglippen. Ze zijn vaak gemaakt van keramiek, epoxy en aluminium, en wekken associaties op met bijvoorbeeld een opengesperde kaak, of de vorm van een letter c, maar laten zich nergens op vastpinnen. Bovendien veranderen ze continu: via gekoelde leidingen lekken de beelden condens, en laten zo prachtig gekleurde sporen achter. Ook zijn kunstenaar en maskermaker Carmen Schabracq en theatervormgever Eddy van der Laan te gast om te praten over de voorstelling I have missed you forever, die te zien is op het Opera Forward Festival.

Art director en fotograaf Meryem Slimani legt haar 67-jarige Marokkaanse moeder vast in fashionable outfits: een mix van streetwear, traditionele Marokkaanse kleding, jurken in slangen- of panterprint, roze hoge hakken en een hoofddoek in bijpassende kleuren. Naast dat de foto’s populair zijn op Instagram, nam het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam haar werk op in de zogenaamde Eregalerij van de Nederlandse Fotografie.

De tekeningen van Danielle Lemaire ontstaan vaak in reeksen, waarvoor Danielle zich in een onderwerp of in het leven van een persoon onderdompelt. Ze hebben een duidelijke verhalende laag: bijvoorbeeld silhouetten van personen, gedetailleerde interieurs, of planten. Maar de tekeningen hebben ook altijd een abstractere laag - een wolk van kleur, figuren die door de hoofdfiguur heen schemeren of de tekening doorkruisen. Door het samenspel van deze twee lagen ontstaat de kracht van de tekening.

Foto: Bettina Neumann

Jan Robert Leegte maakt sinds 1997 internetkunst, werk waarin hij de infrastructuur van het internet onderzoekt en speelt met de samenhang tussen de digitale en de fysieke wereld. Afgelopen november kwam daar een spannende stap bij, toen hij in één avond 256 NFT’s kon verkopen.

Foto: Robin de Puy

Caz Egelie maakt objecten, 3D-animaties en doet performances, die vaak een bonte mix zijn van mode, theater en beeldende kunst. Caz begon diens werk op de academie op bestaande kunstwerken en kunstenaars te baseren, en ondergraaft via alter-ego’s, beeldcitaten en samenwerking met anderen heersende ideeën over auteurschap en originaliteit.

Suzan Drummen maakte in de jaren ‘90 schilderijen waarin optische illusies en vertekeningen van de geschilderde werkelijkheid centraal stonden. Nu maakt ze opdrachten in de openbare ruimte en wervelende kleurtapijten. Soms liggen ze op de grond, soms lopen ze door op de wand, of over een persoon heen. Ze gebruikt daarvoor glas, kristallen en andere glimmende objecten in symmetrische patronen die alle kleuren van de regenboog kunnen hebben.

Michiel Voet doet de theatervormgeving voor grote producties, maar zijn vrije werk bestaat uit fotoprojecten, tekst en theatervoorstellingen. Als hij de mysterieuze Algerijn Karim Ramtani ontmoet, ontstaat er een uitwisseling: in ruil voor onderdak vertelt Karim over het leven als ongedocumenteerde in Amsterdam, en staat hij model in fotoprojecten. De wonderlijke vriendschap die daaruit ontstaat, omgeven door halve waarheden, fictieve identiteiten en het verschil in privilege tussen een welvarende, witte kunstenaar die inspiratie vindt, en een ongedocumenteerde Algerijn die moet vechten voor een beter bestaan, wordt gethematiseerd in de voorstellingen De Onzichtbare Man en De Vreemdeling.

Filip Vervaet is een beeldhouwer die werkt met schermen, gekleurd glas dat de perceptie verandert als je er langs loopt, verkleurende autolakken, afgietsels van planten en in brons of aluminium gegoten beelden waarin de sporen van zijn hand duidelijk zichtbaar zijn. Eenmaal gepresenteerd in een speciale scenografie, moet de aanwezigheid van deze werken een abstract gevoel teweegbrengen bij de kijker, meer nog dan de aandacht op zichzelf als object te vestigen.

In de tekeningen en aquarellen van Dineke Blom blijft het vaak onbepaald wat er precies is afgebeeld. De de vage contouren van een landschap, daaroverheen vegen, her en der een lijn, en rudimentaire geometrische figuren vormen samen een dynamisch geheel. De titels van de werken geven een aanwijzing, en zetten je op het spoor van Hollandse schilders uit de zeventiende eeuw.